Liturgii Zmartwychwstania Pańskiego w dniu 20 kwietnia br. przewodniczył ks. biskup Piotr Greger wraz z ks. Antonim Młoczkiem – proboszczem katedry i Robertem Kasprowskim – sekretarzem ks. biskupa.
W wygłoszonym słowie Bożym do wiernych ks. biskup Piotr powiedział m in: „Grób zmarłej osoby, zwłaszcza nam bliskiej, budzi w człowieku lęk, napełnia serce myślami pełnymi smutku i głębokiej zadumy. Zawierając bowiem w sobie szczątki człowieka świadczy o przemijalności i kruchości ludzkiego życia. Jest jednak jeden jedyny grób, który nie odstrasza, ale który każdego roku ściąga do siebie tysiące pielgrzymów i napełnia ich serca radością. To jest jeden jedyny grób, który jest pusty. Kiedyś zawierał w sobie śmiertelne szczątki Boga, który stał się Człowiekiem, ale tylko przez trzy dni. Rankiem Wielkiej Niedzieli grób ten jest świadkiem największego cudu w dziejach ludzkości, faktu zmartwychwstania. Liturgia dnia dzisiejszego zaprasza nas, abyśmy zatrzymali się nad tym pustym grobem jak nad otwartą księgą Ewangelii i odczytali z niej Boże przesłanie. Żył na ziemi Syn Boży jako Człowiek, który głosił najbardziej zdumiewające rzeczy, przerastające wszelkie ludzkie oczekiwania. On też umarł, ale po trzech dniach zmartwychwstał! Czy można Mu nie wierzyć? Komu jak komu, ale Temu, kto pokonał śmierć trudno odmówić racji, a brak wiary pozbawiony byłby jakichkolwiek zasad. Cud zmartwychwstania jest fundamentem naszej wiary. Kto chce pogłębić swoją wiarę, musi przychodzić do pustego grobu i na nowo przeżywać spotkanie ze Zmartwychwstałym.
Gdyby dzieje Jezusa skończyły się na Golgocie, nie byłoby chrześcijaństwa, nie byłoby dzisiejszej liturgii, nie byłoby naszego spotkania. Jezus prawdziwie zmartwychwstał, przeszedł ze śmierci do życia, po trzech dniach powrócił do nas żywy, aby nam objawić i udowodnić, że droga jest otwarta, że spokojnie możemy wędrować po śladach przez Niego wyznaczonych. Cała siła naszej wiary zbudowana jest na fakcie zmartwychwstania Jezusa Chrystusa; ono bowiem ukazuje perspektywę nowego życia, za którym tęskni ludzkie serce. Jako warunek posiadania tego życia Chrystus postawił obowiązek spożywania Jego Ciała i Krwi. Wymaganie to wypowiedział niezwykle jasno, ale zarazem stanowczo: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Każdy, kto spożywa Ciało moje i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym .
Zwróćmy uwagę na istotne rozróżnienie, jakie stosuje Jezus pomiędzy życiem wiecznym a zmartwychwstaniem. Bardzo często utożsamiamy życie wieczne z istnieniem po śmierci. Tymczasem życie wieczne, a takim jest życie Boże w człowieku, może istnieć już tu, na ziemi. Kto spożywa Ciało moje ma życie wieczne – czas teraźniejszy, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym – tu dopiero słyszymy zdanie w czasie przyszłym. Życie eucharystyczne człowieka jest niczym innym jak stanem posiadania wieczności i zasługiwaniem na zmartwychwstanie do chwały. My, zebrani dziś przy tym ołtarzu, mamy w sobie życie. Zgromadziliśmy się, aby przeżyć radość uczestniczenia w tym życiu, prawdziwym życiu, wiecznym życiu, którego źródło tkwi w fakcie grobu pozbawionego ciała. Doczesność bowiem, bez tego posiadania Bożego życia w sobie staje, się formą wegetacji. To nowe życie pozwala nam śmiało i odważnie spojrzeć w twarz swoim przeciwnikom, daje nam wewnętrzny komfort odważnego spojrzenia oczom czekającej nas śmierci. Posiadanie tego życia nadaje sens naszej codziennej egzystencji. Chciejmy na nowo odkryć tę wielką tajemnicę życia, bo ono decyduje o pokoju, radości i szczęściu człowieka. Jeśli ludzka przyjaźń oparta na prawdziwej miłości daje człowiekowi tyle satysfakcji i poczucia bezpieczeństwa, to cóż dopiero w obliczu przyjaźni z Chrystusem, który dla nas zmartwychwstał i żyje”!
Na zakończenie uroczystej liturgii Zmartwychwstania Pańskiego ks. biskup Roman udzielił zebranym uroczystego błogosławieństwa.
Uroczystej liturgii Zmartwychwstania Pańskiego uświetnił śpiew Chóru Katedry pod batutą Maćka Leśniaka.
Podczas całego Triduum Paschalnego w bielskiej katedrze służbę liturgiczną ołtarza pełnili; klerycy i diakoni Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej oraz ministranci bielskiej katedry.
Autor: M.Szpak
