Nasza diecezja bielsko – żywiecka wzbogaciła się o siedmiu nowych diakonów. W dniu 8 maja br. w żywieckiej konkatedrze p w. Narodzenia NMP, ks. biskup Roman Pindel udzielił święceń diakonatu siedmiu alumnom, piątego roku Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej.
Mszę świętą koncelebrowaną sprawował, ks. biskup Roman Pindel wraz z ks. biskupem Piotrem Gregerem. Przy ołtarzu z ks. biskupami modlili się księża: Marek Studenski – wikariusz generalny naszej diecezji, Adam Bieniek – kanclerz naszej kurii, Grzegorz Gruszecki – proboszcz parafii, Jacek Moskal – vice rektor Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej,oraz ojcowie duchowni seminarium – Bogusław Kastelik, Sebastian Fajfer i Robert Kasprowskim – sekretarzem ks. biskupa Piotra. Wyjaśnienia i liturgię słowa podczas święceń prowadził Ks. Piotr Góra – sekretarz ks. biskupa Romana.
Homilię wygłosił ks. biskup Roman, który zwracając się do diakonów powiedział m. in.:
„Do tych święceń przygotowywaliście się przez lata formacji w seminarium i ostatnie rekolekcje. Wchodzicie jednak w posługę, która ma za sobą historię i prehistorię. Prehistoria to cały system kapłaństwa, lewitów i sług świątyni w Jerozolimie, a także ustanowienie siedemdziesięciu starszych Izraela, którzy stali się nadzorcami do pomocy Mojżeszowi. Właściwe dzieje diakonatu rozpoczyna siedmiu mężczyzn, których wybrali wierni Kościoła a ustanowili Apostołowie ze względu na powstałą konieczność. Wpierw sami Apostołowie wystarczali do wypełnienia obowiązku nauczania oraz troski o chorych i ubogich. Gdy jednak wzrastała liczba uczniów, okazało się, że nie można już dotrzeć do wszystkich potrzebujących. Dlatego Apostołowie ustanawiają pierwszych siedmiu mężczyzn, który mają odtąd troszczyć się o potrzeby wdów i ubogich. Kandydatów w liczbie siedmiu miała wskazać wspólnota wiernych według kryteriów wskazanych przez Apostołów. Wybrani mogli być tylko mężczyźni, który powinni „cieszyć się dobrą sławą” oraz „być pełnymi Ducha i mądrości!”. Pierwszy z nich, Szczepan, jest nie tylko pełnym Ducha Świętego, ale i wiary.
Kandydaci na diakonów przede wszystkim winni być „pełni Ducha Świętego”. To gwarantuje właściwą motywację ich posługiwania i jego właściwy odbiór. Diakoni pełni Ducha Świętego będą kierować się miłością, która „jest rozlana w ich sercach”. W swoim posługiwaniu wobec ubogich nie powinni szukać osobistej korzyści, udzielać pomocy z wyrachowania czy kierować się względem na osobę. Duch Święty sprawia, że wdowy, ubodzy czy chorzy nie tylko doznają materialnej i fizycznej pomocy, ale widzą w ich czynach miłosierdzia samego Boga. Tekst Dziejów o ustanowieniu siedmiu mężczyzn dla posługi wobec wdów, ubogich i potrzebujących kończy się stwierdzeniem, że wezwanie do wyboru osobnej grupy dla odciążenia Apostołów „Spodobały się wszystkim zebranym”. Ta aprobata dla stanu i posługi diakonów trwa też w dalszych dziejach Kościoła, choć zmienia się zakres ich posługi i jej trwanie. Wy przyjmujecie święcenia diakonatu jako pierwszy stopień kapłaństwa, by po roku przyjąć święcenia prezbiteriatu. W wielu krajach przybywa stałych diakonów, którzy nie przyjmą święceń prezbiteriatu.
Papież Franciszek w ostatnich latach wskazywał, by stali diakoni powrócili do ich pierwotnej posługi, by od celebrowania liturgii i nabożeństw i różnych form duszpasterstwa czy nauczania religii zwrócili się ku potrzebującym opieki, chorym i ubogim. Wasza praktyka diakońska dotąd była zorientowana na katechezę w szkole, głoszenie słowa Bożego, czy na poznawanie różnych form duszpasterstwa. Redukcja godzin religii w szkole sprawia, trzeba przemyśleć składowe waszego pastoralnego przygotowania do prezbiteriatu w parafii praktyki diakońskiej.
Jednak kryteria, które wskazali Apostołowie przy wybieraniu kandydatów na diakonów, wydają się być nadal aktualne, a nawet wręcz ponadczasowe. One bowiem nie odnoszą się do takich czy innych zadań albo kompetencji diakona, ale do tego, jakie cechy winien mieć sługa, który jest naśladowcą Chrystusa Sługi, który „nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć”. Dlatego rozważajcie, czy jesteście „ludźmi dobrej sławy”, czy możecie powiedzieć, żeście są pełni Ducha Świętego i mądrości oraz wiary i pogłębionej modlitwy.”
Po homilii kandydaci złożyli uroczyste zobowiązanie do modlitwy brewiarzowej, przyrzeczenia celibatu i posłuszeństwa, wkładając swoje złożone dłonie w ręce ks. biskupa Romana, po której kandydaci położyli się na twarz przed ołtarzem, a obecni odśpiewali Litanię do Wszystkich Świętych. Po litanii nastąpił najważniejszy moment – nałożenia rąk przez ks. biskupa Romana na głowę każdego z kandydatów i modlitwa święceń.
Po tej ceremonii, każdy z wyświęconych nałożył stułę (specjalnie przygotowaną dla całego rocznika), a z pomocą księży proboszczów macierzystych parafii dalmatykę i przyjęli księgę Ewangelii, którą zobowiązali się głosić.
Po przekazaniu sobie znaku pokoju przez diakonów i biskupów rozpoczęła się liturgia eucharystyczna, podczas której posługiwali nowi diakoni.
Słowa podziękowania biskupom, przełożonym seminarium, kapłanom i rodzicom złożył diakon Tadeusz Florczyk powiedział m. in.: „W tym szczególnym momencie naszego życia pragniemy najpierw podziękować Bogu w Trójcy Jedynemu za dar powołania każdego z nas. To On, w swojej nieskończonej miłości i miłosierdziu, wezwał nas do służby w Jego świętym Kościele. Od wieków znał nasze imiona, prowadził nas przez życie, kształtując serca, abyśmy mogli odpowiedzieć na Jego wezwanie. Święcenia przyjęliśmy w konkatedrze pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Maryja jest dla nas wzorem zaufania Bogu i zawierzenia Mu całego życia. Tak jak Ją przed wiekami Bóg wybrał, umiłował i obdarzył, tak również nas od wieków nosił w swoim Sercu”.
Święcenia diakonatu przyjęli: Tadeusz Florczyk – parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czańcu, Piotr Grabowski – parafia Najdroższej Krwi Pana Naszego Jezusa Chrystusa w Kętach Podlesiu, Szymon Janoszek – parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Łodygowicach Górnych, Łukasz Kapica – parafia św. Maksymiliana Kolbego w Nowej Wsi, Sławomir Linnert – parafia św. Jozafata Kuncewicza w Marklowicach Górnych, Jan Łączak – parafia św. Franciszka z Asyżu w Bielsku-Białej Wapienicy, Mateusz Michalik – parafia św. Maksymiliana Kolbego w Bielsku-Białej Aleksandrowicach.
Klerycy przyjmujący święcenia diakonatu wstąpili do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej w 2020 roku. Przyjętych zostało wówczas 28 alumnów z Archidiecezji Krakowskiej oraz Diecezji Bielsko-Żywieckiej. Dzisiaj rocznik liczy 11 osób. Patronem rocznika jest święty Brat Albert. Był to czas wypełniony modlitwą, studiami na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie oraz wieloma praktykami duszpasterskimi. Nowo wyświęceni diakoni rozpoczną posługę w wyznaczonych parafiach diecezji. Będą głosić Słowo Boże, udzielać chrztu, przewodniczyć modlitwom, posługiwać przy ołtarzu, asystować przy zawieraniu małżeństw i nieść pomoc ubogim, chorym i potrzebującym. W świątyni modlili się księża proboszczowie z parafii diakonów, alumni diecezji bielsko- żywieckiej z poszczególnych roczników, siostry zakonne, a także rodziny, przyjaciele i znajomi nowych diakonów.
Na zakończenie uroczystej liturgii odśpiewano pieśń „Regina Caeli’.
Tekst i foto: Marian Szpak
