Uroczystość 20 lecia działalności Salwatoriańskiego Stowarzyszenia Hospicyjnego

W liturgiczne wspomnienie św. Siostry Faustyny – Apostołki Bożego Miłosierdzia w sobotę 5 października 2024 r., modlono się w kościele pw. NMP Królowej Świata w Bielsku-Białej / Mikuszowicach z okazji 20 lecia działalności Salwatoriańskiego Stowarzyszenia Hospicyjnego.

„Gromadzimy się w tej świątyni by swoją modlitwą objąć i wypraszać Boże błogosławieństwo dla tych wszystkich, którzy pomagają drugiemu człowiekowi w tak szczególnych miejscach jakimi są hospicja ” – powiedział ks. Jacek Grucela SDS, witając licznie zebranych, a wśród nich: JE ks. bp Piotra Gregera. ks. prowincjała Józefa Figla, duchowieństwo, siostry zakonne, zarząd SSH im. św. JPII wraz z jego prezesem panią Grażyną Chorąży, przedstawicieli samorządu miasta B-B z panem Prezydentem Jarosławem Klimaszewskim, przedstawicieli starostwa powiatu bielskiego, europosłów, parlamentarzystów, wszystkich wolontariuszy, darczyńców, dobrodziejów Hospicjum św. JPII,przedstawicieli Hospicjów z Tych, Cieszyna, Pszczyny, Żor, św. Kamila z Bielska-Białej. Prośmy dla nich wszystkich o potrzebne łaski, siły i opiekę Maryi”.

Liturgii przewodniczył ks. bp Piotr. Przy ołtarzu stanęli również kapłani: ks. Józef Figiel – prowincjał Salwatorianów, ks. Piotr Schora – kapelan Hospicjum im. św. JPII, ks. Jacek Grucela, ks. Janusz Barglik, ks. Jerzy Lazarek, ks. Jan Karwath SDS – wszyscy z parafii NMP Królowej Świata w Mikuszowicach, oraz ks. Józef Oleszko proboszcz parafii Trójcy Przenajświętszej, ks. Antoni Kulawik były proboszcz ze Starego Bielska, ks. Marek Wróbel proboszcz parafii Marii Magdaleny w Międzybrodziu Bialskim.

Rozpoczynając Eucharystię ks. bp Piotr zaznaczył:

„Środowisko hospicyjne to przede wszystkim ta przestrzeń, w której na co dzień realizuje się chrześcijańskie miłosierdzie. A tak się złożyło, że ten dzisiejszy dzień jest pod patronatem św. Faustyny Kowalskiej, którą dzisiaj w liturgii wspominamy jako Apostołkę Bożego Miłosierdzia. Dlatego chcemy dzisiaj zanosić do Boga dziękczynienie za 20 lat, i tego miejsca, i tych ludzi, i tym którym to środowisko na co dzień służy i daj Boże, żeby służyło nadal”.

W wygłoszonej homilii ks. bp Piotr wyjaśniał:

„W jednej ze swoich publikacji książkowych ksiądz profesor Robert Skrzypczak zauważa, iż ludziom naszego pokolenia Bóg dał jasne reflektory Bożej Opatrzności. Jeden z nich zabłysnął, i to bardzo okazale, za pośrednictwem prostej siostry zakonnej, poprzez którą Pan Jezus chciał odsłonić może nieco zapomniany wymiar Ewangelii – Boże miłosierdzie. Chodzi o dzisiejszą patronkę, świętą Faustynę, która tak bardzo zainspirowała arcybiskupa metropolitę krakowskiego kardynała Karola Wojtyłę, a później Waszego patrona papieża Jana Pawła II w głoszeniu prawdy o Bogu bogatym w miłosierdzie. Nikt nie przypuszczał, że pokolenie, które doświadczyło okrucieństwa dwóch wojen światowych, rewolucji, systemów totalitarnych, także przejawów nieludzkich skutków szybkiego rozwoju cywilizacji, będzie tak chłonne i tak bardzo spragnione odkrycia tego właśnie wymiaru nauczania Jezusa. Ludziom potrzeba było odsłonięcia promieni Bożego miłosierdzia, nowej lektury śmierci Jezusa na krzyżu i Jego chwalebnego zmartwychwstania. To jest przesłanie, które ogarnęło cały świat, ludzie dziś tym oddychają”.

Kontynuując duchowny zawołał:

„Wszechmogący, wieczny Boże, spraw, abyśmy za Jej przykładem w pełni zaufali Twojemu miłosierdziu – nie ma żadnej teorii, jakiejkolwiek filozofii, która daje odpowiedź na pytanie o sens choroby, także nowotworowej. Jedynym wyjaśnieniem może być tylko to, że sam Bóg nie tylko zbliża się do cierpienia człowieka, ale w nie wchodzi, w swojej miłości bierze to cierpienie na siebie. Chrystus po zmartwychwstaniu pozostawił na swoim ciele rany doznanej męki krzyżowej. Uczniowie, kiedy Go spotkali widzieli, że nie pozbył się śladów nieludzkiej egzekucji, przeżytego cierpienia. Z tych właśnie otwartych ran, których nie ukrywał, ale je pokazał, uczniowie dostrzegli płynące Boże miłosierdzie. To jest jedyna sensowna odpowiedź na ludzkie cierpienie. W krzyżu objawiła się potęga Boga, ogrom Jego miłości będącej w stanie zniszczyć potężne zło, jakim jest niezawiniony ból przynoszący cierpienie. Zanurzając się w ludzkie cierpienie, Jezus związał je z miłością. Wielu z nas, a może wszyscy, poznaliśmy Bożą czułość i łagodność na jakimś zakręcie życia, w doświadczeniu upokorzenia czy sponiewierania. Tylko przykładając swój ból do ran Chrystusa, można doznać uwolnienia od potwornej, koszmarnej trucizny zła. Tylko Chrystus jest w stanie pokonać w człowieku wszelkie zło i otworzyć go na wciąż zmartwychwstającą miłość”.

Kończąc homilię ks. bp Piotr złożył podziękowania tym, którzy niosą potrzebującym tę Bożą czułość. „Na ręce Pani Prezes, Pani Dyrektor oraz księdza kapelana składam podziękowanie wszystkim osobom, duchownym i świeckim, którzy wzięli na siebie odpowiedzialność nie tylko za budynek Hospicjum, ale przede wszystkim za pacjentów. Szczególne podziękowanie kieruję w stronę tych, którzy stanowią silny i kompetentny zespół wolontariatu. Dziękując, pragnę przywołać Bożą obietnicę wypowiedzianą w Kazaniu na Górze: „błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią (Mt 5, 7)”. Niech to Jezusowe zapewnienie motywuje do dalszych, nie mniej intensywnych, działań, a każdy dzień wypełniony czasem poświęconym Bogu, poprzez służbę bliźniemu, niech przynosi radość i szczęście”.

Po tej uroczystej Eucharystii wyświetlony został film obrazujący historię działalności Salwatoriańskiego Stowarzyszenia Hospicyjnego. Powstało ono z inicjatywy pani prezes Grażyny Chorąży w 2004 r. przy wsparciu duchowym ks. Piotra Schory. Nadrzędnym jego celem była budowa pierwszego w Bielsku-Białej stacjonarnego hospicjum na rzecz osób chorych na nowotwory. Z uwagi na brak takiej placówki w samym Bielsku-Białej i najbliższej okolicy, potrzeba budowy ośrodka była zadaniem pierwszorzędnym, niezwykle ważnym, dla osób chorych, oczekujących takiej pomocy.

Od Urzędu Miasta Bielska-Białej otrzymano w 2008 r., w nieodpłatne użytkowanie, budynek po byłym przedszkolu przy ul. Zdrojowej 10 oraz działki, które pod budowę hospicjum stacjonarnego poświęcił ks. Biskup Tadeusz Rakoczy w dniu 11 kwietnia 2010 r. Budynek po byłym przedszkolu Nr 22 został generalnie przebudowany i dostosowany do potrzeb administracyjnych. Do niego dobudowany został zasadniczy pawilon dla 28 chorych.

Od czasu powstania Stowarzyszenia gromadzono środki pieniężne na ten cel, poprzez różne formy działalności: sprzedaż cegiełek na budowę hospicjum w parafiach Diecezji Bielsko-Żywieckiej, darowizny od sponsorów, organizowanie koncertów, konferencji i wystaw malarskich, zaangażowanie kilkudziesięciu szkół w program „Pola Nadziei”.
Z opieki Hospicjum skorzystało od października 2016 roku, czyli od jego otwarcia, ponad 1.100 osób. 16 kwietnia 2019 roku Stowarzyszenie uruchomiło również Hospicjum Domowe. Do tej pory z tego typu opieki skorzystało 175 osób.

Bardzo dobrze funkcjonuje w Hospicjum wolontariat. Obecnie zaangażowanych jest 23 wolontariuszy w wieku od 24 do 81 lat. Zadaniem wolontariuszy jest towarzyszenie pacjentom, co wpływa na ich lepsze samopoczucie (rozmowy, spacer, czytanie książek, pomoc personelowi w codziennych obowiązkach, wspólna modlitwa, a czasem pomoc w pozyskiwaniu funduszy.) Każdy z wolontariuszy jest do tego zadania odpowiednio przygotowany przez psychologa poprzez poznanie specyfiki pracy w Hospicjum.
Rodziny w różnym stopniu współpracują z personelem, odwiedzając swoich najbliższych.

Placówka dysponuje hotelikiem. Są to przytulne odpowiednio wyposażone pokoje, w których mogą przebywać najbliżsi pacjentów, aby towarzyszyć im w trudnym okresie.
W Hospicjum znajduje się kaplica pod wezwaniem św. Jana Pawła II, w której znajdują się relikwie Ojca Świętego Jana Pawła II. Chorzy często potrzebują wsparcia duchowego, gdyż nie mogą się pogodzić z chorobą, której nie można wyleczyć. Bywają pacjenci, którzy byli daleko od praktyk religijnych i dopiero choroba otwarła im serca związane z celem i sensem życia. Kapelan – ks. Piotr Schora codziennie odwiedza chorych, udzielając im sakramentów świętych. Wielu chorych godzi się ze swoim losem i dlatego nie ma rozpaczy czy buntu przeciw Bogu. Wymaga to jednak wiele godzin rozmów i modlitw. W soboty i święta kapłan odprawia Mszę św. w kaplicy, a chorzy którzy nie chodzą, mogą uczestniczyć w niej duchowo, poprzez transmisję.

Kolejnym punktem uroczystości było spotkanie w restauracji „Wirtuozeria” przy ul. Pocztowej. Oprócz poczęstunku była okazja do podziękowań pracownikom i wolontariuszom SSH za ofiarną, pełną miłosierdzia posługę na rzecz najbardziej cierpiących i potrzebujących pomocy chorym. Wśród dziękujących i zapewniających dalszą pomoc dla SSH byli : Jarosław Klimaszewski – prezydent miasta Bielska-Białej, Jan Borowski – przewodniczący Rady Powiatu Bielskiego, ks. Józef Figiel – prowincjał Salwatorianów, przedstawicielka biura senator Agnieszki Gorgoń, Mirosława Nykiel – europosłanka oraz obecni sponsorzy i przyjaciele.

Dziękując za słowa wsparcia prezes SSH Pani Grażyna Chorąży bardzo mocno podkreśliła mocne zaangażowanie nauczycieli oraz uczniów pomagających w zdobywanie środków do pełnej działalności Hospicjum im. św. Jana Pawła II w Bielsku-Białej.

Najserdeczniejsze podziękowania przekazała również wszystkim sponsorom, obecnym i nieobecnym, Urzędowi Miasta Bielska-Białej, Starostwu Powiatowemu w Bielsku-Białej, parlamentarzystom, przedstawicielom wielu firm i instytucji, księżom, proboszczom, osobom prywatnym, za wszelkie wsparcie finansowe, rzeczowe i prawne, za hojność podczas budowy, a obecnie w utrzymaniu Hospicjum. Pomoc ta jest nieoceniona.

Podziękowania skierowane zostały również do całego personelu Hospicjum za profesjonalizm, życzliwość, zaangażowanie, cierpliwość i wsparcie duchowe pacjentów w trudnych chwilach, które dają siłę do walki z chorobą, a także do członków Zarządu, Komisji Rewizyjnej oraz Członków Zwyczajnych i Honorowych SSH za dwudziestoletnią współpracę, za pomoc w realizacji wspólnych zadań.

Więcej zdjęć można zobaczyć pod tym linkiem: https://drive.google.com/drive/folders/1uDO4zl2Tde6pEOiDHgT9GDY9smDjBgw3?usp=sharing

Tekst i fotografie: Urszula i Andrzej Omylińscy